Je crois que dehors c'est le printemps Gaia Saitta / Théâtre National

”Ze spelen bij vriendjes, ik breng ze morgenochtend naar school. Jij moet ze afhalen. Dat was op 30 januari 2011. Ik heb ze nooit meer gezien.”

Irina is van Italiaanse afkomst, getrouwd en woont in Zwitserland. Op een dag besluit de vader van haar zesjarige tweelingdochters om hen weg te halen. Een paar dagen later wordt het levenloze lichaam van de vader gevonden na diens zelfmoord, maar de meisjes bleven vermist.

Als Gaia Saitta en Giorgio Corsetti dit verhaal opnemen, dat de Italiaanse journaliste Concita de Gregorio heeft verwerkt tot een aangrijpend boek, dan is dat niet zozeer om de details te ontrafelen dan wel om er overheen te kijken, om de adem van het verzet te vangen, de verblindende poëzie van degene die overblijft.

(lees verder onder de quote)

In een menselijke benadering nodigt Gaia Saitta, die alleen staat op het podium, de toeschouwers uit om haar te vergezellen, om een discrete rol op zich te nemen op de scène, en zo mee inhoud te geven aan het verhaal, aan de emoties van Irina. Of ze nu aangesproken en/of live gefilmd worden, ze benadrukken de discrete vertolking van de actrice en eveneens de kracht van Irina. De kracht van aandacht voor het leven. De kracht van een recht op geluk dat ze moet terugvorderen. Want daarin schuilt de menselijkheid, de bijna schokkende schoonheid van Irina: aanvaarden om opnieuw door de liefde te worden aangeraakt.