"Hoewel Rau in zekere zin de belichaming is van de naoorlogse Europese toneelregisseur (wiens centraliteit de laatste tijd terecht in twijfel is getrokken), is hij ook een zeldzame podiumkunstenaar die zijn benijdenswaardige positie gebruikt om diep ongemakkelijke politieke waarheden bloot te leggen. Zijn onderwerpen nodigen uit tot debat, en zijn samenwerkingen bevatten gecompliceerde lagen (...)"
Voorbij de waanzin wacht de zachtheid
Tot het aan de binnenkant blijft plakken
Alleen de mens kan fantaseren
Alles zit nog vol met toekomst
Met gesloten ogen kan je zien wie je wil