Door het woord te geven aan de kinderen van Medea et het vermengen van de tragedie van Euripides met een hedendaagse strafzaak, stelt Milo Rau belangrijke vragen over het theater zelf.
Alleen de mens kan fantaseren
Tot het aan de binnenkant blijft plakken
Alles zit nog vol met toekomst
Voorbij de waanzin wacht de zachtheid
Met gesloten ogen kan je zien wie je wil