“Rau schept geen begrafenissfeer, maar een sfeer van schoonheid. Hij laat wel ruimte voor verdriet, maar toont ook dat dat verdriet zo sterk kan zijn, omdat de liefde zo groot is. Niet toevallig laat hij het stuk waarin acteur Arne De Tremerie vertelt over zijn moeder met MS, uitmonden in een lachbui. Niet toevallig bruisen ook de laatste woorden van ¬Johanna B., iemand die Milo Rau mocht volgen vlak voor en tijdens haar euthanasie, van geluk.
Met gesloten ogen kan je zien wie je wil
Alles zit nog vol met toekomst
Voorbij de waanzin wacht de zachtheid
Tot het aan de binnenkant blijft plakken
Alleen de mens kan fantaseren