'Hoewel hun verhalen je soms de adem afsnijden, geeft het stuk je nooit een beroerd gevoel. Dat ligt aan van alles. Er is de humoristische manier waarop de verhalen worden verteld, er is de gulle lach van Johanna op het projectiescherm, er is de celliste die mooie variaties op ‘Dido’s Lament’ van de barokcomponist Henry Purcell speelt.'
Tot het aan de binnenkant blijft plakken
Voorbij de waanzin wacht de zachtheid
Alleen de mens kan fantaseren
Met gesloten ogen kan je zien wie je wil
Alles zit nog vol met toekomst