"Elke keer al Ali Can Ünal een abrikoos eet, wordt hij meteen terug gekatapulteerd naar het dorp van zijn opa in Turkije, in zijn tuintje, onder de abrikozenboom. Ali Can Ünal woonde er tot zijn derde. En onder de boom vertelde zijn opa altijd nieuwe verhalen. Verhalen waarin Ali Can een held was. Tot zijn grootvader Alzheimer kreeg. En zijn verhalen langzaam vervaagden."
Beyond madness, tenderness awaits
There's all that future, still
Only humans can fantasise
With closed eyes, you can see whomever you’d like
Until it holds from the inside