“Zelf spreekt Rau over het verlangen de ‘nulgraad van het drama’ op te zoeken door de schoonheid van het alledaagse te tonen. De concreetheid van het banale zou dan kunnen werken als een dam tegen de vergankelijkheid. Het is een mooie gedachte en het spel op scène biedt hem inderdaad die mogelijkheid. Terwijl Smans in bed ligt en naar de televisie kijkt, ruimt iemand de tafel af in de keuken. We horen de geluiden van de stofzuiger, het kletteren van kopjes, het pruttelen van de koffie.”
There's all that future, still
With closed eyes, you can see whomever you’d like
Beyond madness, tenderness awaits
Only humans can fantasise
Until it holds from the inside